Wózek wężowy

W 1968 roku do produkcji seryjnej skierowano lekki samochód gaśniczy Żuk A-15 GLM-8. Pojazd ten z racji ograniczonej nośności oraz przestrzeni ładunkowej, nie był w stanie pomieścić całości sprzętu, przewidzianego dlań normatywnie. W związku z tym zdecydowano, że węże tłoczne W 75, będa przewożone poza samochodem na dwukołowej przyczepce.

Przyczepka owa, zwana wózkiem wężowym, była jednoosiowym nośnikiem, przystosowanym do przewozu na dwukołowym zwijadle 200 metrów węzy W-75. Węże nawinięte na szpulę zwijadła mogły być rozwijane bez potrzeby jego zdejmowania z ramy. Konstrukcja zwijazdła pozwalała również na rozwijanie węży z prędkością do 10 km/h podczas ruchu zestawu. Przyczepka otrzymała koła jezdne z samochodu Żuk oraz zaopatrzona została w oświetlenie zasilane z pojazdu, przez który była holowana. W latach 1968-1978 wózek wężowy WW-200 była standardowym wyposażeniem krajowych samochodów Żuk A-15/A-15M/A-15B. Jego producentem był Państwowy Ośrodek Maszynowy w Zamościu.

Uruchomienie w kraju produkcji węży torlenowych, lżejszych i mniejszych objętościowo od dotychczas stosowanych węży gumowanych. spowodowało podjęcie decyzji o przeniesieniu odcinków W 75 do wnętrza pożarniczego Żuka. Ostatnie egzemplarze charakterystycznych przyczepek żukowskich wyprodukowano w 1978 roku.

Dane techniczne:

Masa całkowita: ok. 400 kg
Dop. szybkość: 60 km/h